خزایی نوشته است:سلام علیکم یا أستاذ ، نعم کما نقلتم نحن تحدثنا حول نوع "ما" في بعض العبارات(حینما و...) ولکن هل تقع "ما" عوض الحرفیة في الأسماء الأخری غیر "بینما" ؟
-۲کما تعلمون الصفات الخاصة بالنساء تأتي
خالية من تاء التأنیث نحو : ثیب / طالق و...
ولکن لماذا یأتي إسم "مرضع" مع تاء التأنیث أحیانا (مرضعة) مع أنه خاص بالنساء
بعدالسلام والتحیة
یااخي الکریم خزایی العزیر اقرؤوا التوضیحات التالیة تجد جواب سؤالکم ان شاء الله :
قرآن کریم در یک تابلوی بسیار ترسناک ، صحنه قیامت را چنین به تصویر می کشد : روزی که هر مادر شیرده طفل شیر خوارش را از یاد مىبرد! یَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ کُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ (حج 2)
یکی از قواعد ادبی در زبان عربی این است که اوصافی که متعلق به زنان است نیازی به تاء تانیث ندارد. مثلا می گویند حائض و نمی گویند حائضه ، و مرضع هم یعنی شیردهنده و شیر دادن فقط صفت زنان و مادران است پس نیازی نیست که گفته شود مرضعه . اما چرا در این آیه لفظ " مرضعه " آمده است ؟
باید توجه کنیم تفاوتی هست بین مرضع و مرضعه و آن اینکه مرضع زنی است که شأَنیت شیر دادن را دارد اما ممکن است الان در حال شیر دادن نباشد ، اما
مرضعه زنی است که همین الان در حال شیر دادن است و آیه در مقام بیان این مطلب است که زنی که در حال شیر دادن کودک خود می باشد با فرا رسیدن قیامت از هول و هراس آن به کلی از کودک خود غافل شده و او را رها می کند و برای خود پناهگاهی جستجو می کند!
این یک تصویر از صحنه قیامت است که از هر عکس و فیلم گویاتر است و کافی است تا انسان لحظه ای در آن اندیشه کند.
.................................................................
این نکته از تفسیر مفاتیح الغیب فخر رازی و المیزان مرحوم علامه طباطبایی گرفته شده است.
درضمن علامه دهخدا نیز مرضعة را به نقل از أقرب الموارد چنین ترجمه کرده :
مرضعة. [ م ُ ض ِ ع َ ] (ع ص ، اِ)
زنی که پستان خود رادر دهان کودک گذاشته باشد. (از اقرب الموارد).
مرضعة | لغت نامه دهخدا